My First Blog Post: Mijn digitale wolk

Stop thinking about,what they’re thinking about you.

— Christinazayas

Een eerste blog… Hierover heb ik lang moeten nadenken. Wat ga ik schrijven? Wie gaat dit willen lezen? Eerst dacht ik om mezelf uitgebreid voor te stellen. Dus typte ik ongeveer vier netflix-afleveringen (The 100) lang aan mijn levensverhaal. Na een nachtje slapen, bedacht ik me. Alle lezers die hier terecht komen en blijven terugkomen, zullen me wel leren kennen via mijn schrijfsels. Wat voor zin heeft het bovendien om te vertellen dat ik ondanks dat ik gepest werd, toch een positief persoon ben. Dat ik mama ben van drie geweldige grieten (Lili, Teri en Anette) Of dat ik al jaren worstel met mijn lijf en de weegschaal, zoals zoveel mama’s… Ik schrijf dit bericht ook niet voor die lezers (al zijn jullie helemaal welkom hé 😉 ) of hun oordeel daarover. Want daar draait net heel mijn blog om.

Het lijkt me daarom interessanter om eens na te denken over de reden waarom deze blog ontstaat.

Ok, misschien dan heel even kort iets klein over mezelf. Je moet weten dat ik best een onzeker mens ben. Zo’n typische grote mond, klein hartje madam. Mijn hele leven al zoek ik naar bevestiging van alle personen in mijn leven. Ben ik wel leuk genoeg, ben ik wel mooi genoeg, ben ik wel grappig genoeg,… Vermoeiend, maar waarschijnlijk voor veel personen herkenbaar. Een paar maanden geleden kocht ik mezelf echter een (semi) professionele camera en ontdekte ik de wereld van de fotografie. Ik zette mijn instagram- profiel openbaar omdat ik zo dacht wat feedback te krijgen van mede- fotografen. Nu ondertussen besef ik dat ik geen fotografisch wonder zal worden en dat ik dus mijn krijtjes nog niet moet wegsteken. Ik ontdekte echter wel iets anders. Ik vond een community van mama’s die met elkaar verbonden zijn via dat medium, lief en leed delen via hun stories en feeds, elkaar inspireren en elkaar steunen als het moeilijk gaat. Voor de eerste keer in zeer lange tijd ( ik vermoed namelijk dat ik als kind veel zelfverzekerder was) durf ik mijn leven delen met super veel mensen en ben ik eigenlijk niet zo heel bang voor hun oordeel. Vreemd denk je misschien, want dat is toch openbaar en heel de wereld kan dat zien? Ja, maar ik denk net dat dat openbare ervoor zorgt dat ik me niet zo bekeken en beoordeeld voel. Net door het gewoon in die ruime, leegte te gooien. Wat dan met het aantal likes en het aantal volgers? Ja, het is leuk als een foto het goed doet of als je het aantal volgers ziet groeien. Maar ik zie dit niet als een bevestiging van mijn persoon of mijn leven (eerder van het soort content ik erop zet).

Er is natuurlijk ook een keerzijde… De mensen die me reeds kennen in het ‘echte leven’ hebben wel een oordeel klaar over mijn ‘openbare leven’. Veel kennissen vinden dat ik teveel deel, teveel foto’s van mijn kids spam of graag in de belangstelling sta. De eerste maanden waren er dan ook verschillende van hen die me gingen ontvolgen (toegegeven dat was even zuur), maar ondertussen zijn we dat stadium gepasseerd. Alhoewel er misschien nu wel een paar gaan zuchten omdat ik nu ook nog ga bloggen! Oeps! De kennissen die me wel zijn blijven volgen, zijn of echt geïnteresseerd in mijn leven of draaien met de ogen achter mijn rug. Maar dat hoef ik dan ook niet te weten.

Dus… Deze blog is een dagboek en hobby. Ik wil hier niet bang zijn voor de mammamafia (geleerd op insta, maar nog niet zelf tegengekomen) of andere oordelende ogen. Stop gerust hierna met lezen. Vind je echter iets dat je leuk vindt, gebruik het. Ik deel graag!

Ik beloof ten slotte plechtig dat ik zal opletten met wat ik post en ervoor zal proberen te zorgen dat mijn kinderen niet getraumatiseerd worden over hun instafamous (blogfamous) bestaan. Of toch niet heel erg ;-)!

Ik zit hier goed op mijn digitale wolk!